Welkom!
Leuk dat u mijn website bezoekt!
Ik hoop dat u uw weg hier kunt vinden.
Ook zal ik proberen om meer verhalen online te zetten.
Laat ook zeker uw reactie achter in het gastenboek!
Ik hoop dat u uw weg hier kunt vinden.
Ook zal ik proberen om meer verhalen online te zetten.
Laat ook zeker uw reactie achter in het gastenboek!
Een wegEen weg van leven,
nemen maar meer geven. Een weg van wandelen, zwemmen maar meer stranden. Een weg van reizen, afzien maar meer prijzen. Een weg van lijden, huilen maar meer verblijden. |
The world will tell you who you are, until you tell the world |
Het eerste hoofdstuk van het nieuwe verhaal..
Haar haren waren klam, ze taste in het duister. Hoelang? Uren of misschien zelfs dagen. Ze wist het gewoonweg niet meer. Concentreer je op de feiten, dacht ze. Het is donker, zeer donker. Ze probeerde iets te filteren, een schim of gewoon iets wat erop wees waar ze was. Ze zag niet veel, behalve dan een emmer of iets wat daarop leek. Bewegen wou ze, maar ze had het fut niet. Ze keek naar zichzelf, misschien vond ze een aanwijzing. Maar helaas, ze wist nu alleen dat ze was vastgebonden met een zwart touw. Haar handen en voeten, ze kon dus geen kant op. Andere feiten, concentreer je... dacht ze. Tot plots een heldere lichtstraal opdoemde uit het duister. Het kwam van boven. Een kelder, dacht ze, ik zit in een kelder! Ze staarde ernaar alsof het onmenselijk was en dat was het ook, althans volgens zijn vorige slachtoffers was hij dat. Ze schrok toen ze een man zag. Het beest keek haar aan met bloeddoorlopen ogen. Ze probeerde hem aan te kijken, benauwd werd ze ervan. Hij leek wel door haar heen te kijken, alsof ze helemaal niet in deze donkere en kille kelder zat. Doodsbang keek ze hem aan, het enige wat hij deed was demonisch lachen. Zijn lach sneed door haar trommelvlies, haar handen naar haar oren brengen, ze bedekken dat wou ze nu. Het lukte haar niet, ze begon te trillen. Een reflex op zijn sneer. Even maar draaide hij zijn hoofd en maakte hij een bedenkend geluid. Hij wandelde naar een tafel. Ze volgde hem oplettend, wat ging hij doen? Ze zag iets glimmen in het duister. Wat was het, dacht ze, denk na! Wat glimt er? Een mes... Nee! Paniek besloop haar, ze wou wegrennen maar ze was verstijfd van angst. Hij kwam dichter, het werd duidelijker wat het was. Een mes. De angst bekroop haar steeds meer, hij kwam dichter en dichter. Het leek alsof duizenden mieren haar bekropen en haar probeerden te verstikken. Hij naderde nog meer, maar ze concentreerde zich zo op het mes dat ze de zakdoek met chloroform niet had gezien. Hij drukte de doek op haar gezicht en ze verloor zachtjes het bewustzijn. Maar voelde nog hoe hij haar oppakte en hoorde hoe hij de touwen rond haar handen en voeten los sneed.